امروز یه چیزی به ذهنم رسید .
جاری من 20 ساله که ازدواج کرده و بچه دار نمی شه. بعد از ازدواج ما همسرم به من گفت : برادر من خیلی دلتنگ و غمگینه . کاش همسرش این اجازه رو بهش میداد که بره و یه زن دیگه بگیره تا برادم به آرزوش برسه.
من مدتها به این مساله فکر میکردم. از خداوند خواستم تا ما بچه دار بشیم . چون فکر میکردم که عین همون ماجرا که برای جاریم پیش اومده برای ما هم پیش میاد. من همسرم رو دوست داشتم و هرگز نمی خواستم از او جدا باشم.
خب فکر میکردم بچه دار نشدن ما منجر به جدایی ما از همدیگه میشه.
....
زمان گذشت .....
ما بچه دار شدیم و خیلی خوشحال .....
اما درست 4 ماه بعد از تولد کودکم من مبتلا به بیماری شدم و الان 3 ساله که از ازدواج ما میگذره و ما هنوز نتونستیم مثل یک زوج زیر یک سقف به طور پیوسته زندگی کنیم.
یعنی یه جورایی جدای از همدیگه....
امروز به سادگی و ساده لوحی خودم می خندم.
خیلی اوقات میدونم که وقت نیست و من بایستی مثل احوال یه مسافر در تلاش و تکاپو باشم که بزودی راهی سفرم....
خب بجمب! بهره ببر .لذت ببر . کاری بکن.
میدونم !!!!
ولی کو گوش شنوا ...
هنوز به انتظار نشسته ام....
پس کی می ایی؟
من از بهترین مراکز خرید دیدن میکنم.
جدیدترین مدل لباسها رو میبینم.
بهترین ماشین زیر پامه
به کیف پولم نگاهی میندازم
ملالی نیست !!!! میشه چیزهایی خرید.
اما هنوز تو هیچ فروشگاهی پیدا نکردم . نه اینجا نه دبی
من خریدار خوشبختی ام.
به یک انسان خوشبخت و خوشحال نیازمندم تا همه انچه را دارم به او دهم و او خوشبختی اش را با من معاوضه کند..